اشک رازیست

                      لبخند رازیست

                                              عشق رازیست

                                                                     اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگوئی 

درخت با جنگل سخن می گوید

                                علف با صحرا

                                           ستاره با کهکشان

                                                      و من با تو سخن می گویم

                                                                                 نامت را به من بگو

 دستت را به من بده

                     حرفت را به من بگو

                                    قلبت را به من بده،

                                              من ریشه های ترا دریافته ام

                                                        با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام

و دست هایت با دستان من آشناست

                           در خلوت روشن با تو گریسته ام

                                                       برای خاطر زندگان،

                                                                 و در گورستان تاریک با تو خوانده ام

زیبا ترین سرودها را

                       زیرا که مردگان این سا ل

                                            عاشق ترین زندگان بودند.

                        نغمه نیستم که بخوانی

                                              صدا نیستم که بشنوی

                                                                  یا چیزی چنان که ببینی

                                              یا چیزی چنان که بدانی 

                       من درد مشترکم

مرا فریاد کن